Traditioneel betekende veldwerk dat de hele klas opgedeeld werd in groepjes en dat ze naar buiten moesten, weer of geen weer. Met pen en papier verzamelden leerlingen data, beantwoorden ze vragen en proberen ze de route te volgen die meegegeven is op papier. In de praktijk misschien een goed idee, maar uiteindelijk kwam dit uit op slecht handschrift doordat leerlingen op elkaars rug schreven, bevlekt papier door de regen en verdwaalde leerlingen omdat ze niet goed gelezen hadden (of omdat de route niet duidelijk beschreven was). Eenmaal terug op school moesten alle antwoorden ontcijfert en beoordeeld worden. Sommige docenten gingen daarna nog een stap verder om vragen over verschillende gebieden van de stad met elkaar te vergelijken. Dat betekende dat alles in de computer gezet moest worden, bijvoorbeeld in Excel, of dat er een kaart geschetst werd. Activiteiten die veel tijd in beslag namen en waar de leerlingen lastig een rol in konden spelen. Veldwerk had daarom niet altijd een erg positief beeld en kwam vanwege de tijdsinvestering niet vaak aan bod.

Dit is erg jammer, want een belangrijk onderdeel van aardrijkskunde is het leren kennen van de eigen omgeving. Door processen en begrippen te koppelen aan de directe omgeving van de school of woonplaats is het voor leerlingen makkelijker de lesstof te onthouden. De omgeving is ook een ideale plek om een aardrijkskundig onderzoek uit te voeren. Doordat de locatie bereikbaar is voor de leerlingen kunnen ze zelf data verzamelen om te gebruiken in hun onderzoek. Hierdoor leren ze hoe ze onderzoek moeten doen én leren ze natuurlijk over een aardrijkskundig onderwerp binnen hun eigen omgeving. Beide zijn erg waardevol!Lees meer »